من که با ناز تو در هر غزلی مأنوسم(علی قیصری)

من که با ناز تو در هر غزلی مأنوسم

دوری از شهر تـو دائم بکند مأیوسم

رخ برافروز و بزن شعله و پیوسته بتاب

بدران پرده ی شب را که توئی فانوسم

از همان لحظه که با خنده نشستی به دلم

گریه ها می کنم و عکس تو را می بوسم

سالها رفت و کماکان من ِدلداده هنوز

سعدِ سلمانم و در بند غمت محبوسم

مثل برگی که شد از پیکره ی ساقه جدا

دارم از دوری تو روی زمین می پوسم

دوستت دارم و طوفان سد راهم شده است

چاره ای کن که منِ خسته پر از افسوسم

بال و پر می زنم از فاصله ها دور و برت

ای عسل آتش روی تو کند ققنوسم

 

عسل...