گرچه از روز ازل گیاه تو شدم (علی قیصری)

گـــــــــرچه از روز ازل خاک ﮔﯿﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ
خرم و سبــــــز ﺑـــــﻪ ﺍﮐﺴﯿﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺁﻧﻘــــﺪﺭ ﺟﻠـــﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ
ﺧﯿــــﺮﻩ ﺑــــﺮ ﭘﯿﺮﻫــــﻦ ﻭ ﺳﯿﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﮐـﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﻓـــﻖ
ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﭼﻬــــﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﻣــــﺎﻧﻊ ﺳﯿﺮ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺻﻒ ﻣــــﮋﮔﺎﻥ ﺗـــﻮ ﺑﻮﺩ
ﺳﺎﺩﮔﯽ ﮐــــــﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺗــــــﻮ ﺷﺪﻡ

چو ﮔﺸﻮﺩﯼ نفسی ﮔــــﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭘﻨﺠــﺮﻩ ﺭﺍ
ﺧــــﻨﮏ ﺍﺯ تازه ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﮕــﺎﻩ ﺗـــــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺳﺎﻟﻬـــﺎ چشم ﻭ دلـــــم ﺭﺍ ﻧﺴﭙﺮﺩﻡ ﺑــﻪ ﮐﺴﯽ
ﻭﻟﯽ ﺁﺷﻔﺘــــﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﺸـــﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗـــﻮ ﺷﺪﻡ

ﺑﻪ ﺗــﻮ دادم منِ عاشق ﺩﻝ ﺑﺤــــﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﺭﺍ
مثل ﮔـــﺮﺩﯼ ﺑـــﻪ ﻫـــــﻮﺍ راهیِ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ

ﺍﯼ ﻋﺴﻞ ﺷﻮﺭ ﺟـــــﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﮕـﺬﺷﺖ
ﭘﯿـﺮی ام ﺩﺍﺩ ﮔـــــﻮﺍﻫﯽ ﮐــــــﻪ ﺗﺒﺎﻩ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ