سالها باد صبا شانه زند مویت را (علی قیصری)

تا پریشان بکند بافـــه ی گیسویت را

لای موهـای تو امّا بزند پرسه نسیم

تا که در کــوچه پراکنده کند بویت را

تا ابـد ای گلِ زیبا به کسی دل ندهد

هرکه بیند لبِ سرخ و خـم ابرویت را 

شده ام پیچک سبزی که ندارد خطری 

مانده ام تا که بپیچم قــدِ دلجویت را

چادرِساده به سرکرده و پوشیده رَوی

کـــه نبینم زر و زنجیر و النگویت را

ماه تابانی و پیوسته به دنبــالِ تو ام 

نفسم رفـت و ندیدم نفسی رویت را

مثل زنبورِ"عسل"پر بزنم دور و برت

شاید آخـــر بمکم حاصلِ کندویت را