دائماً زنده به شعرم غزلم را نبرید (علی قیصری)

دائمـاً زنــده بـه شعـرم غــزلم را نبَرید
برگ ِ گلواژه ای از مـاحَصَلـم را نبَـرید

خورده ام درپس ِابداعِ مَثل دودچراغ
منبع و مخـزن ضــرب المثلـم را نبرید

گــذرِ بـاد صبا از بغـل خــانه‌ ی ماست
نـم‌ نـم‌ ِ آب و هـــوای محلــم را نبـرید

تبر افتـاده بـه جـان ِ همـه ی بتکده ها
بــه طــرفــداری ِ کعبـه‌ هُبَـلم را نبـرید

چنگ ِبی مغلطه در بزم ِارسطو زده ام
از درِ سفسطه بحـث و جَـدلم را نبرید

پرتـو روی ِ قمــر قـامـت شب را شکند
روشنی بخش ِ زمین و زحـلم را نبرید

بنده فرهادم و این دلبرِ شیرین منست
آبـــروی مـــن و بانــو عسلـم را نبــرید

علی قیصری