وا مانده ای از قافله ی سوته دلانیم (علی قیصری)

وامانده ای از قافله ی سوته دلانیم

دور است ره منزل و ما دل نگرانیم

رفت از چمنِ خاطره ها قصه ی پرواز

بی بال و پـر از آمدنِ فصل خـزانیم

شد روز ازل از لب ما خنده گریزان

افسرده ترین مـردمِ محرومِ جهانیم

در مرثیه خوانی ز غـمِ خون سیاوش

سوزنده تر از زمزمه ی صوتِ بنانیم

خونین کفنان اوج گرفتند ولی ما

یک عده ی آشفته ی بی نام و نشانیم

از مجلس مجنون صفتان خرده نگیرید

کز نسل غـم و طایفه ی دلشدگانیم

عمری ست که از هر طرفی پایِ پیاده

از عشق عسل دائم و پیوسته دوانیم

عسل...